Hysteroscopisch steriliseren zonder anesthesie

Een methode om hysteroscopisch te steriliseren zonder anesthesie

Omdat een groot aantal patiënten hun orale anticonceptiva niet wenst door te nemen gedurende gans de fertiele periode blijft een definitieve mechanische contraceptie een belangrijk alternatief.
  
Laparoscopie, zelfs onder locale verdoving, is een zeer agressieve methode, die een toegangsweg nodig heeft naar het abdomen, een insnede en dus een litteken. Daarom is men op zoek gegaan naar alternatieve methoden. De voor de hand liggende toegangsweg is de transcervicale-uteriene weg langs de vagina. Een eerste poging was het blind injecteren in de uteriene caviteit van een caustische substantie op basis van histoacrylaten, het quinacrine. (1) Het was een poging om een betrouwbare vorm van sterilisatie bij de vrouw te bekomen die technisch eenvoudig bleef. Een tegenvaller was dat er bij een eerste poging maar 30 % occlusie van de tubae optreedt.
  
Verschillende hysteroscopische technieken werden uitgeprobeerd maar vervolgens ook weer verlaten ofwel omdat ze geen betrouwbare resultaten gaven ofwel omdat ze te moeilijk waren door hun te grote techniciteit. Sinds enkele jaren werd er op dit vlak een grote vooruitgang geboekt. De grootste moeilijkheid en daarom ook de hoofdreden waarom de meeste technieken faalden is dat het zeer moeilijk is om een permanente occlusie te bekomen van het intramurale gedeelte van de tuba. Lindemann (2) heeft gepoogd om met uni-polaire energie het intramurale gedeelte van de tuba dicht te branden maar hij heeft recanalisaties met zwangerschappen gezien na 15 jaar. Hetzelfde lot was alle technieken beschoren die met een of andere energie een destructie bewerkten van het intramurale gedeelte van de tuba b.v. de pogingen met de neodymium:yttrium-aluminium-garnet (Nd: Yag) laser (3). De meeste pogingen om een mechanische stop in het intramurale gedeelte van de tuba te plaatsen, zoals de hydrofiele stopjes van Brundin (4), werden verlaten omdat deze elementen niet ter plaatse bleven zitten. De enige succesvolle methode is een methode geweest die er niet op gericht was om de tuba af te sluiten. Het gaat om de silicone methode van Erb (5). Vloeibare silicone wordt onder druk in de tuba gespoten en stolt op lichaamstemperatuur. Wanneer de tegendruk wegvalt, als de silicone het ampullaire deel van de tuba bereikt stopt men met inspuiten.
  
Deze methode werkt omdat de silicone over de gans lengte van de tuba in contact is met het tuba epitheel en ook de samenstelling van de intratubaire secreties verandert. De methode is echter zeer omslachtig en het duurt bijna 40 minuten om beide eileiders te behandelen. De eerste eenvoudige methode, die nooit werd gecommercialiseerd en die er op gericht was om de intramurale gedeelten van de tuba af te sluiten waren de stopjes volgens Hamou.
  
Eigenlijk ging het niet om stopjes maar om nylondraadjes met een pijlvormig uiteinde, die 3 cm in het intramurale gedeelte van de tuba werden geschoven. (6) Het inbrengen van het pijltje veroorzaakte minimale wondjes aan het tuba epitheel, doordat het draadje ter plaatse bleef werd een reactie gecreëerd waardoor de tuba werd afgesloten door de lichaamseigen cellen van de vrouw. Het ging om een definitieve sterilisatie. Enkel wanneer de nylondraadjes werden weggenomen binnen de eerste drie maanden was er een kans op refertilisatie. De plaatsing duurde minder dan 10 minuten en kon uitgevoerd worden met een hysteroscoop met een beperkte diameter als er een werkkanaal van 5 French voorzien was.
  
Back to overview